Prolog

Stefan przewrócił się na bok po czym wyciągnął rękę licząc, że natrafi na ciało żony. Tym czasem druga strona łóżka była pusta. Poddenerwowany mężczyzna natychmiast poderwał się do góry. Z przerażeniem stwierdził, że Stefani nie ma obok, a w mieszkaniu panuje całkowita cisza. Trener odrzucił energicznie kołdrę i wyruszył na poszukiwania kobiety. W łazience jej nie było, w salonie także. Nawet w kuchni nie znalazł jakichkolwiek śladów obecności żony. Wszystko było dokładnie ułożone, na swoim miejscu tak jak lubiła Stefania. Stefan wrócił do sypialni i dopiero wtedy dostrzegł małą kartkę zostawioną na łóżku. Serce mężczyzny zaczęło szybciej bić. Trener próbował się uspokoić, wytłumaczyć sobie, że jego żona po prostu poszła po zakupy. Jednak kiedy chwycił kartkę porzucił wszelką nadzieję. Poszczególne zdania zaczęły do niego powracać. Odeszłam. Nie szukaj nas i nie kontaktuj się ze mną. Wkrótce się odezwę. Nie mogłam tak żyć. Czułam się jak ptak uwięziony w klatce. Stefan zgniótł kartkę w ręce po czym opadł na łóżko roztrzęsiony. W tym momencie zawalił mu się cały świat. Już nic nie było ważne. Bez Stefanii i dzieci był nikim.

***

Czekałyście i doczekałyście się prologu! Mam nadzieję, że się podoba, chociaż jest krótki. Obiecuję, że rozdziały będą o wiele dłuższe. Na nexta będzie znowu musieli trochę poczekać, ale postaram się dodać coś w miarę szybko. Pozdrawiam! Miłego dnia! Do next! :)