Rozdział 4

Stefan usiadł na kanapie wciągając na swoje kolana Manoline. Dziewczynka wszczepiła się w ramiona ojca popłakując cicho. Jej małe ciało trzęsło się z tych wszystkich emocji. Antiga patrząc na to poczuł ogromną wściekłość. Radość z odnalezienia córki zeszła teraz na dalszy plan. Jak Stefania mogła zafundować takie piekło ich dzieciom? One nie były niczemu winne, ale to właśnie one najbardziej cierpiały. Po raz kolejny mężczyzna zdał sobie sprawę jak mało zna własną żonę. Kobieta, której ślubował miłość, wierność i uczciwość małżeńską nie posunęłaby się do czegoś takiego. Zatem kim była ta kobieta? W tym momencie Antiga nie znał odpowiedzi na to pytanie.

-Manoline powiesz mi gdzie jest Timote?- podjął jeszcze jedną próbę po chwili

Dziewczynka oderwała się od mężczyzny i posłała mu smutne spojrzenie.

-On, my… my byliśmy z babcią.

-Jak to z babcią?!- przerwał córce zdziwiony

Po chwili jednak zdziwienie zostało zastąpione złością. Kiedy parę dni temu rozmawiał z teściową, ta zarzekała się, że nie wie nic o ucieczce Stefani. Tymczasem okazało się, że razem uknuły ten spisek.

-Babcia przyleciała do Polski. Mieliśmy z nią polecieć do Francji.

-A mama?

Na wspomnienie o kobiecie Manoline ponownie zaczęła płakać. Stefan pogłaskał dziewczynkę po włosach próbując ją uspokoić. Niestety ta wpadła w jeszcze większą histerię. Antiga westchnął bezradnie. Ta sytuacja zaczęła go stanowczo przerastać.

-Może pomogę?- wtrąciła się Agnieszka

Kobieta zachowywała się tak cicho, że mężczyzna zapomniał o jej obecności.

-A w czym chce mi pani pomóc?! Moja żona uciekła, zabrała dzieci i zostawiła jakiś durny list pożegnalny!- Stefan wyładował całą swoją frustrację na Kasprzyk

Agnieszka posłała mu wściekłe spojrzenie. Niczym nie zasłużyła sobie na takie traktowanie. Kobieta nie liczyła na przesadną wdzięczność. Nie oczekiwała jakiś drogich prezentów, za odnalezienie jego córki. Po prostu sądziła, że należy jej się odrobina szacunku.

-Proszę się nie unosić. Widząc w jakim stanie jest pana córka raczej nic pan z niej nie wyciągnie.- odparowała

-Ależ odkrywcze stwierdzenie.- zripostował po czym zwrócił się do Manoline

-Kwiatuszku wracamy do domu.

-A Timote?- zapytała drżącym głosem

Antiga westchnął bezradnie.

-Zadzwonię do babci bo pewnie martwi się o Ciebie.- odpowiedział wymijająco

Mężczyzna chciał zdjąć Manoline ze swoich kolan i posadzić ją obok, ale blondynka ponownie wszczepiła się w jego ramiona.

-Tatusiu, nie zostawiaj mnie!- błagała

Jej małe rączki objęły kurczowo szyję Stefana uniemożliwiając mu jakikolwiek ruch. Antiga odczekał chwilę mając nadzieję, że dziewczynka się uspokoi i będzie mógł zatelefonować do teściowej.

-Dzień dobry!- niespodziewanie rozległ się jakiś kobiecy głos

Mężczyzna powiódł wzrokiem w kierunku, z którego dochodził głos i zobaczył wysoką blondynkę. Kobieta posłała mu spojrzenie, które najwyraźniej miało być zalotne, ale na nim nie zrobiło jakiegokolwiek wrażenia. W zasadzie żadna kobieta nie mogła się równać ze Stefanią. Chociaż Antiga był na nią zły to mimowolny uśmiech wkradł się na jego usta kiedy przypomniał sobie uśmiechniętą twarz żony. Po chwili jednak jego uśmiech przygasł. Ostatnimi czasy taki widok był już rzadkością. Stefania przestała się uśmiechać. Coraz częściej była poważna i powtarzała, że bardzo się zmienił. Mężczyzna miał jednak w tej kwestii zupełnie inne zdanie. Stefan uważał, że to właśnie jego żona się zmieniła. Dotychczas nie przeszkadzało jej to, że niekiedy zachowaniem przypominał pięcioletnie dziecko. Nawet czasami w żartach mówiła, że ma trójkę dzieci na wychowaniu. A teraz nagle zaczęła mu to wytykać twierdząc, że daje zły przykład swoich dzieciom.

-Dzień dobry!- odpowiedział skupiając całą swoją uwagę na córce

Dopiero po chwili mężczyzna zorientował się, że Manoline zasnęła. Stefan powoli odciągnął od siebie dziewczynkę nie chcąc jej obudzić. Blondynka wymamrotała coś pod nosem, ale chwilę później ponownie usnęła. Mężczyzna ułożył delikatnie córkę na kanapie, a ta niemal od razu zwinęła się w kulkę.

Stefan wyciągnął z kieszeni spodni komórkę i od razu wybrał numer teściowej. Niestety po kilku sygnałach rozległ się głos poczty głosowej. Antiga zakończył połączenie i ponownie wybrał numer. Mężczyzna był tak wściekły i zdeterminowany, że chociażby miał dzwonić przez kilka godzin będzie to robić tak długo, aż kobieta nie odbierze.

-Może jest zajęta.- odezwała się Agnieszka widząc coraz większą frustrację na twarzy Stefana

-Nie jest zajęta tylko tchórzliwa. Nie ma odwagi odebrać i powiedzieć mi prawdy.- wykrzyknął, a wtedy w słuchawce rozległ się głos kobiety

-No w końcu raczyłaś odebrać.- przywitał ją mało uprzejmie

-Nie mogłam rozmawiać…- zaczęła się usprawiedliwiać, ale mężczyzna od razu jej przerwał

-Nie interesuje mnie co takiego ważnego robiłaś! Bardziej ciekawi mnie co moje dzieci robiły z Tobą?!

Po drugiej stronie zapanowała głucha cisza.

-Ja… Ja nie wiem… o czym mówisz…- zająknęła się

Juliette próbowała brzmieć na opanowaną, ale była marną aktorką.

-Przestań się ze mną bawić w kotka i myszkę!- wrzasnął zapominając o śpiącej obok Manoline

Dziewczynka słysząc podniesiony głos ojca natychmiast się przebudziła.

-Co się stało?- zapytała sennie

Agnieszka podeszła do dziewczynki po czym wyszeptała jej coś na ucho. Manoline pokiwała głową i natychmiast zeskoczyła z kanapy, a Kasprzyk oraz Wrońska podążyły za nią powolnym krokiem.

-Synku już Ci mówiłam, że nie wiem gdzie jest Stefania.

Mimo, że tym razem kobieta bardziej się postarała to Stefan i tak wyczuł, że teściowa nie jest z nim z szczera.

-Jakoś Ci nie wierzę?- rzucił prowokacyjnie i zapytał -Dlaczego chciałaś wylecieć z dziećmi do Frnacji?

-Jaka Francja?- kobieta roześmiała się histerycznie próbując zamaskować swoje zdenerwowanie

-Znalazłem Manoline. Była na lotnisku.

-O mój Boże tak się cieszę!- wykrzyknęła zaskakując tym mężczyznę -Tak bardzo się o nią bałam.

-Teraz się tak nagle przejmujesz?- prychnął

Przez jego głowę przeszła myśl, że Stefania była bardzo podobna do swojej matki. Kobieta zarzuciła mu w liście, że nie myślał o rodzinie, o dobru ich dzieci. A czy ucieczka do Francji była dla nich dobra? Juliette również martwiła się o swoje wnuki, ale nie widziała jaką krzywdę właśnie im wyrządziła. Manoline była w totalnej rozsypce i Stefan nie miał wątpliwości co do tego, że minie sporo czasu zanim ta dojdzie do siebie.

-Wiem, że nie rozumiesz pewnych rzeczy i decyzji, ale musisz mi uwierzyć, że tak będzie lepiej.

-Dla kogo?! Dla mnie, dla Stefanii, a może dla Manoline, która jest cała roztrzęsiona?!

Stefan wiedział, że krzykiem niczego nie załatwi, ale nie potrafił się opanować. To było silniejsze od niego.

-Synku uspokój się. Dla mnie ta sytuacja również nie jest łatwa.

-Dla Ciebie?! Tu chodzi o mnie, o moje dzieci i moją rodzinę!- wrzasnął roztrzęsiony -Czy ktoś pomyślał o mnie, o tym jak się czuję?! Obydwie jesteście pieprzonymi egoistkami!

-Stefan!- kobieta również podniosła głos

-No co Stefan, Stefan nie musi nic wiedzieć, ale musi wszystko zrozumieć?!

Juliette westchnęła głęboko. Kobieta od początku nie popierała pomysłu swojej córki, ale po długich namowach Stefanii w końcu się zgodziła. Teraz jednak zaczęła żałować tej decyzji. Zaczęła żałować, że zamiast się zgodzić nie przemówiła córce do rozsądku.

-Zabiorę Timote'a na parę dni do Francji, a Ty ochłoń. Zdzwonimy się niedługo.

-Yhm.- przystał na propozycję teściowej chociaż wiedział, że tak prędko nie ochłonie

***

Melduję się z czwórką! Ktoś się spodziewał, że Stefania będzie spiskować ze swoją matką. Jak myślicie co to może być za pomysł? Pozdrawiam i życzę miłego dnia! Do next! :)